زلزله یکی از پدیده‌های غیر قابل پیش‌بینی طبیعی است که نیروی زیادی به سازه‌های شهری وارد می‌کند. این نیروهای زیاد باعث می‌شوند، ساختمان‌ها به صورت رفت و برگشتی به حرکت در آیند. شاید در نگاه اول این حرکت سازه خطرناک به نظر برسد، اما باید بدانید که اگر این حرکت‌ها در سازه وجود نداشته باشد، نیروی زلزله در اعضای سازه جمع شده و باعث خرابی ناگهانی سازه می‌شود. در واقع سازه با حرکت رفت و برگشتی خود، این نیروها را تلف می‌کند.

با این وجود حرکت‌های سازه نباید از محدوده‌ی مجاز فراتر رود چون حرکت بیش از حد می‌تواند منجر به شکست یا خرابی در اعضای اصلی سازه شود.

یکی از مهم‌ترین پارامترهایی که هر مهندس طراح سازه بایستی برای سازه‌ها کنترل کند، همین حرکت‌هاست که استاندارد زلزله‌ی ایران یا 2800 به آن تغییر مکان جانبی سازه می‌گوید. همین آیین نامه مقدار مجاز تغییر مکان را برای سازه‌های مختلف مشخص کرده و مهندس طراح سازه باید این محدوده‌ی مجاز را در طراحی سازه کنترل نماید.

با این تفاسیر می‌دانیم که حرکت کردن ساختمان به هنگام زلزله خطرناک نیست بلکه فلسفه علمی و اصولی دارد.

امروزه روش‌های نوینی در ساختمان‌ها ابداع شده که حرکت‌های سازه را بسیار محدود می‌کنند و در عین حال انرژی زلزله را نیز تلف می‌کنند. از این جمله می‌توان به میراگر یا جداسازهای لرزه‌ای اشاره کرد.