چهار روش برای وصله کردن آرماتورها در آیین نامه وجود دارد:

1. روش اتکایی: یعنی دو عدد میلگرد را از سمت سطح مقطع به یکدیگر اتکا دهیم که صرفا برای آرماتورهای فشاری از این روش استفاده می‌شود. ولی چون در المان‌های سازه میلگردها تحت خمش و کشش قرار می‌گیرند، این روش وصله کاربردی ندارد.
2. روش همپوشانی یا اورلب: یعنی در یک طول مشخص که مهندس سازه طبق آیین نامه محاسبه می‌‎کند، دو میلگرد را همپوشانی کنیم. که معمولا از این روش وصله، زیاد استفاده می‌شود. اگرچه 25% مصرف آرماتور را بیشتر می‌کند.
3. روش جوش: که خود شامل دو روش زیر می‌شود:

• روش فورجینگ: که روش معروف و کاربردی در این زمینه می‌باشد و اصولا بعد از روش اورلب که پر کاربردترین روش اتصال است از این روش استفاده می‌شود. در این روش از یک دستگاه خاصی که حالت گیره دارد استفاده می‌شود و دور تا دور آرماتور را به آرماتور دیگر جوش می‌دهد. برای استفاده از این دستگاه حداقل 20 سانتی‌متر فضا در اطراف آرماتور نیاز است. همچنین از این روش نباید در میلگردهای کمتر از 10 میلی‌متر استفاده شود.
• روش ذوبی با الکترود: یعنی دو عدد میلگرد را کنار هم می‌گذاریم و جوش می‌دهیم. چون این آرماتورها نیاز به تغییر شکل دارند و این نوع جوش ترد است از آن استفاده نمی‌شود.

4. روش کوپلینگ یا وصله‌ی مکانیکی: برای این روش وصله‌های مکانیکی متفاوتی موجود است که هر کدام برای جاهای مختلف استفاده شده و ساختار خودشان را دارند.

وصله‌ی پیچی یکی از روش‌های مناسب برای وصله کردن آرماتورهایی است که کوتاه هستند و نمی‌توان آن‌ها را اورلب کرد. در وصله‌ی پیچی نیازی به رزوه کردن نیست و حالتی لوله‌ای مانند دارد که هر دو آرماتور را به هم وصل می‌کند و به وسیله‌ی سه عدد پیچ که روی آن است به یکدیگر وصل می‌شوند. ولی حداقل قطری که برای این کوپلرها مورد نیاز است 5 سانتی‌متر می‌باشد که ممکن است فضای مناسب برای اجرای اتصال آن‌ها نباشد.

یکی دیگر از روش‌های اتصال، اتصال کوپلر استاندارد است. کوپلر استاندارد از متداول‌ترین روش‌ها جهت اتصال مکانیکی آرماتورهای با قطر یکسان است و در صورتی که حداقل یکی از آرماتورها امکان چرخش داشته باشد مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این روش اتصال آرماتورها به این گونه است که سر میلگردهایی که به هم وصل می‌شوند را رزوه می‌کنند و در کوپلر استاندارد پیچیده و کاملا محکم می‌شوند.